Vorige week woensdag gingen de anderen op trip, ik had niet zo´n zin dus ik bleef lekker thuis. ´s Avonds met Anneke, Joost, Nick en Jetse wat gegeten bij de Optimist. Daarna hebben wij de bowlingbaan onveilig gemaakt. Helaas ging de weddenschap niet over wie het beste in het gootje kon gooien dus dat kostte mij een Djogo. Nick en Jetse hadden gevraagd of ik mee wilde voetballen de volgende dag, een beetje actief doen kan geen kwaad. De volgende dag om vijf uur op het voetbalveld. Na een potje zestienen kwam iedereen opgang. Het was erg leuk om even te voetballen, wel warm... (JA nog steeds!)

Na een heerlijk verfrissende douche - de hoop op een warme douche is al lang opgegeven -sloot Merel zich bij ons aan. Eenmaal bijgekomen op het balkon konden wij genieten van een heerlijk maal, bereid door Nick en Jetse.

Aangezien dit keer écht onze laatste donderdag in de stad was konden wij nog één keer genieten van de Havana. Jetse bleef thuis, je hebt nu eenmaal werkpaarden en luxepaarden...

Helaas waren we iets te laat in de Havana waardoor we niet echt meer de geleerde salsamoves in de praktijk konden brengen. Nick en ik hebben de Merengue nog geprobeerd, maar dat was geen succes... Daarna werd de salsamuziek ingewisseld voor de muziek ‘van deze tijd'. Na uren op de dansvloer vonden we het wel weer mooi geweest. Het was een leuke laatste Havana-avond!

Vrijdag werd ik met een beetje spierpijn wakker. Vandaag zou ADO Denhaag spelen in het Kamperveen stadion tegen de kampioen van de ‘Surinaamse Eredivisie'. ADO Denhaag heeft zich weer mooi laten kennen, er kwam niet meer uit dan 1-1 gelijkspel en een klein opstootje op het veld. Merel en ik waren bij voorbaat al voor ADO. Bij wissels, mooie acties (voor zover die er waren...) en het goal wij - nog enigszins beschaafd - juichen. Of de Surinamers dit konden waarderen weet ik niet, ze keken erg vaak om. Het kon ons niet deren, de ADO spelers doen toch hun best?!

Natuurlijk even op de foto... (deze staant bij foto's...)

Na de wedstrijd nog een drankje en toen lekker naar mijn bedje.

Zaterdag, zondag en maandag waren rustige dagen. Slapen, studeren, lezen, zwemmen en volleyballen was dan nog enigszins actief. Een heerlijk relaxt weekendje.

Inmiddels was het dinsdag, Merel en ik zijn toen even gaan shoppen. Meer dan beltegoed niet gekocht. Is ook niet zo erg want waarschijnlijk heb ik al overgewicht - m'n koffer, voor de duidelijkheid.

Woensdag zouden rond twaalf uur op trip gaan. We hoorden maar niets en de CL finale kwam steeds dichterbij. Uiteindelijk hebben we besloten om, ook al zou Dion bellen zouden de finale te gaan kijken. De finale hebben we gekeken in Fort Zeelandia - heel apart om op een plek als dat een ‘feestje' te vieren. Wij waren niet de enige Manchester Fans.. Gelukkig hebben we er wel een leuke middag en vooravond van kunnen maken. Om kwart over acht, zo laat zouden we eigenlijk opgehaald worden door Dion, stapten Merel en ik op de fiets richting huis.

Een half uurtje later werden we opgepikt door Dion en chauffeur. Op weg naar het Indianendorpje. Geen idee hoe laat we er eigenlijk waren, maar laat genoeg om de volgende dag tot een uur of tien in je hangmat te blijven liggen. Om ons heen hoorden we de Indianen baden in de kreek. Aangezien we geen beschikking hadden over een koude douche rest ons niets anders dan ook te ‘baden' in de colakleurige kreek.

Rustig alle spullen opbergen en weer in de hitte in de auto. Auto's waarvan de ramen niet open kunnen en die geen airco hebben zouden in Suriname verboden moeten worden.

We hebben vandaag een lange rit gemaakt. We zijn helemaal naar het Brokopondomeer gereden. Daar hebben we een paar kiekjes gemaakt van de stuwdam om vervolgens weer in de auto te stappen naar Stone Island. Dit was wel een verademing, weer even afkoelen in het koude water. Hier was wel een douche, maar deze deed het niet.

Uiteindelijk hebben wij ons kamp opgeslagen - dat klinkt wel heel erg survivalachtig - langs de weg die naar Koffiekamp leidt. In Koffiekamp wonen de goudmijnwerkers. Een beetje spannend was het wel. We konden namelijk niet slapen in het dorp omdat de mijnwerkers vrij waren en in het dorp waren. Aangezien bakra's daar sowieso niet altijd welkom zijn en er dan vier lieve onderwijzeresjes verschijnen hebben we geslapen langs de weg een paar kilometer verderop. Na het spelletje 'wie ben ik/wie is het?' lekker onder de wol.

De volgende ochtend reden er enkele quats (?) voorbij. Eentje stopte om een praatje te maken wat ons de mogelijkheid gaf om te vragen of wij op zo'n ding mochten rijden. Zoals altijd is dat hier geen probleem. Heel erg leuk om dat gedaan te hebben!!

Na deze rit zijn we in ons busje gestapt en gaan rijden naar Koffiekamp. Kort daar geweest weer in het busje op naar de goudmijnen. Op onze slippertjes zijn we door de goudmijnen gebanjerd.

Even een lesje. Je hebt daar Surinaamse goudzoekers en Canadezen. De oppervlakte van de goudmijn van de Canadezen was niet normaal veel groter en moderner dan dat van de Surinamers. Foto's volgen, ik hoop dat daarop zichtbaar is hoe groot het verschil is. Op dat moment zelf vond ik het allemaal wel prima omdat het zo bloedje heet was, maar met terugwerkende kracht ben ik eigenlijk toch wel een beetje geschrokken dat zo'n grote inkomstenbron niet in handen is van Suriname. Uiteraard strijkt het land/de regering/enkele mensen daar wel wat van op maar dat percentage is zo klein...

Daarnaast kan je ook denken, als de Canadezen het niet hadden gedaan had Suriname er misschien nog minder aan overgehouden... Wie zal het zeggen, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik het bizar vond om te zien.

Na het bezoekje aan de goudmijnen, wat bestond uit klimmen en klauteren, zijn we teruggegaan naar Koffiekamp. Daar hebben we een wandelingetje door het dorpje gemaakt. Kinderen speelden schooltje voor hun huis - als aanstaande ‘juffies' toch leuk om te zien. Ook vonden de kinderen ons erg interessant om te zien. Stoere jongetjes liepen in ganzenpas achter ons aan. Uiteindelijk uitgekomen bij een kreekje waar de kinderen van het dorp aan het zwemmen en hangen waren. Na dit gezien te hebben weer terug lopen naar, blijkt achteraf, het gokpaleis. Sean vond het allemaal wel interessant dus ook dit keer liep hij met ons meer, nu iets minder schuw dus hebben we even met hem gekletst.

Bij het hutje aangekomen hebben we een biertje gedronken en gekaart met de plaatselijke bevolking. Deze mannen waren de bazen van de goudmijnen. Niemand weet hoeveel goud iemand vindt en als je vraagt waar het werk precies uit bestaat zeggen ze in koor: kijken naar de arbeiders... Wel wilden sommigen graag laten zien wat ze in hun broekzak hadden zitten. Klompjes goud verschenen op tafel. Net als de bossen marihuana...

Erg leuk om met deze mensen gesproken/gedronken/gekaart te hebben. Toen was het weer tijd om in het busje te stappen. Gelukkig heb ik de Afobakka weg inmiddels zo vaak gereden dat ik er aan gewend ben. Slapen lukt nu erg goed op deze weg.

Op de terugweg even gestopt bij de plek waar we de eerste nacht hebben overnacht. Daar hebben we lekker kunnen zwemmen. Dion heeft daar twee vogels gevangen, vroeger was hij vogelvanger...en het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Heel grappig om het proces vogelvangen te zien.

Weer schone kleren aan - voor zover ze nog schoon waren - want vanavond zouden we gaan eten in Khazana. Dit is een restaurant onder de Havana, waar we vrijwel elke donderdag te vinden waren. Het ziet er supermooi uit. Mooie lampen, mooie grote tafels met onder een glasplaat mooi houtsnijwerk. Supermooi en ook lekker, wat best belangrijk is voor een restaurant. Een heerlijk en luxe afsluiting na een primitieve trip.

Vrijdag avond rond half elf thuis. Eigenlijk wilden we nog naar Gio en Fouradi (?) maar we waren te bekaf en het duurde ook niet zo lang meer. Na een heerlijke douche m'n bedje opgezocht.

Vanochtend vroeg op want er moest brood gehaald worden. Eén tip: ga NOOIT op zaterdag boodschappen doen in de Combé tenzij echt niet anders kan, wat bij mij dus het geval was. Ongelooflijk wat was het druk! Gelukkig bestaan er zeer vriendelijke mensen, met een gigantisch volgeladen karretje, die anderen, met een mandje met vijf producten, voor laten gaan.

Vanavond komt een afvaardiging van de Suriprofs in Suriname. Komende week gaan zij voetballen tegen team van Frans en British Guyana en nog een land waarvan ik het bestaan niet wist. Hopelijk is dit op een dag dat wij er nog zijn, want dat lijkt mij wel erg leuk om me te maken.

Tot donderdag nog genieten van de gezelligheid, de vrolijkheid, het lekkere eten en nog heeel veeeel meer.

x