Hèhè, vakantie. Daar was ik wel aan toe. Jullie zullen wel denken: Vakantie?! Daar ben je aan toe?! Je hebt toch een en al vakantie daar? Dat klopt deels, maar stage is erg vermoeiend en na een paar weken continu bezig en actief in deze warmte ben je wel toe aan wat vrije tijd. Ik heb dan ook diep respect voor mensen die vanuit een land met het klimaat als Nederland in een land met een klimaat als Suriname komen werken. Ik zou niet kunnen wennen aan het altijd plakkerig, altijd klamme spullen, altijd warm.

Aangezien het nu vakantie is, is dat gelijk weer een mooie reden om een tripje te maken. Dit keer ging de reis naar Brownsberg. Het was inderdaad een reis. De beloofde drie uur durende autorit duurde vijf uur. Er was wel heel wat sensatie onderweg, met name op het eind toen we de berg op reden. Het had de laatste dagen in dat gebied flink geregend wat de berg erg modderig had gemaakt. Wanneer je een 4x4 hebt is dat niet zo'n probleem. Wanneer je echter met het vervoer gaat waar wij mee gingen dan is het wél een probleem. De bus die ons van Paramaribo naar boven op de berg ging brengen was oud, gammel en zat erg krap met elf personen. Het was nodig dat de mensen die voorin zaten de bus gingen duwen, ik zat achterin dus ik was voor de mentale ondersteuning.

Uiteindelijk aangekomen bij ons hutje voor die nacht. Ons hutje heette de Baboen-lodge. Baboen is een aap die in dat gebied voorkomt. Die avond hebben we de apen dan ook gezien. Echt heel gaaf om dat soort beesten niet in de dierentuin te zien, maar gewoon in de natuur waar ze van boom naar boom kunnen springen. Echt heel mooi.

Ons hutje was echter niet zo mooi. Het was er ronduit smerig. Echt schimmel op het bestek. De vuilniszakken van de vorige bezoekers stonden er nog, net als de afwas. Echt heerlijk. Ach ja, hier ga je met dat soort dingen toch anders om dan in Nederland. Dat dachten we in eerste instantie. Later, nadat we geklaagd hadden, kregen we de aanbieding om in een huisje een stuk verderop te overnachten. Enige nadeel was dat wij al helemaal geïnstalleerd waren én dat we dan alle zooi die we mee hadden lopend moesten overbrengen, in het donker. Besloten om toch in de Baboen-lodge te blijven. Bestek heb ik niet aangeraakt (dat ging mij toch iets te ver).

Deze middag zijn wij ook nog nee de Leoval geweest. Dit is een waterval. Het was een hele klim op onze slippertjes (ook zonder slippers een hele klim). Maar het was het zeer zeker waard. Een watervalletje, allemaal rotsen, allemaal groen, helemaal stil. Echt heel leuk. Daarna terug naar de lodge.

's Avonds hebben we leuk hints en van dat soort spellen gespeeld, ook nog met Surinamers, was erg grappig en gezellig. Daarna de hangmat ingedoken.

Om een uur of vier 's nachts werden we allemaal wakker van een geluid uit het oerwoud. Dit waren de brulapen. Dit geluid is niet te beschrijven, maar heel gaaf om te horen als jij in je hangmatje ligt.

De volgende ochtend was het de bedoeling dat wij om een uur of half zes richting de top van de berg zouden gaan om de zonsopgang te zien. Ik heb de wekker niet gehoord en de anderen zagen de mist en bewolking: geen zonsopgang dus.

Om een uur of half negen stevig ontbeten want er stond een enorme wandeling op het programma. We zouden naar de Witi Kreek gaan. De wandeling naar beneden zou een uur of twee duren, net als de wandeling weer naar boven. Vol goede moed naar beneden. Onderweg veel verschillende dieren gezien: gifkikkers, mooie blauwe vlinders, boomkikkers, libellen. Maar de twee ergste dingen waren toch wel de gigantische spinnen. Deze spinnen zijn ook in het insectenhuis in Artis te vinden....Afgelopen keer dat ik daar was riep ik bij elke insect die in Zuid-Amerika voorkwam: 'IEEEL die ga ik ook zien...' Maar in mijn gedachten dacht ik: Ja ècccchttttt niet... Ja dus toch echt wel... De draden van die spinnen zijn zo stevig dat je er bijna gitaar op kan spelen... Echt heel bizar.

Ook hoorden we onderweg, heel dichtbij, een beest. Onze gids ging op onderzoek uit. Eenmaal iets gevonden was ook hij aangeslagen. Het was een babyaapje....Alleen was het babyaapje helemaal bedekt onder allemaal vliegen en bijen. Het aapje was aan het doodgaan en had ons geroepen om te helpen. Maar wij konden niets doen... Het rare is gewoon dat je na vijf minuten gewoon doorloopt, wetende dat daar een aapje dood aan het gaan is. Echt heel zielig.

Des al niet te min was de Witi Kreek erg mooi. Een kleine rots waarvan je af kon springen en lekker koud water.

De terugweg hadden we alweer ingezet na een uurtje. Dat beloofde een helse tocht te worden. Het werd nog erger, het begon te regenen. En niet zomaar te regenen nee te REGENEN. Enorme druppels vielen naar beneden. Dan kan je denken, je hebt toch beschutting aan de bladeren: nope. Het regende twee uur lang, precies de tijd die wij er over deden om terug te gaan naar ons hutje. Het was ook erg zwaar. Veel stijgen en af en toe weer wat dalen en dan weer flink stijgen. Dat ga je wel voelen in je benen. Daarnaast waren we drie kilo zwaarder vanwege de regen. We waren allemaal doorweekt. De kleding konden we uitknijpen.

Bij het hutje weer de spullen opgeruimd en werden we, dit keer een ander busje, opgehaald om naar het dal te rijden. In het dal stond ons trouwe gele autobusje te wachten. De terugweg duurde voor mijn gevoel nog langer. Helemaal gebutst kwamen we aan in Paramaribo.

Al onze natte spullen uit de vuilniszakken en de eerste drie wassen zijn al gedraaid...

Het was leuk om te doen. Lekker dat het niet te warm was, wel jammer dat het zo lang, zo hard heeft geregend. Ondanks dat een hele ervaring.

Nu komen er dagen van studeren aan. Taniya haar vriend is hier, Merel haar vriend wordt zo opgehaald. Zij gaan lekker op trip of de stad in, wat betekent dat het hier in huis lekker rustig is.

En dinsdag komt Kim!! Je begrijpt, van studeren komt dan helemaal niets meer terecht!!

Goed, een iets onsamenhangend verhaal volgens mij, de volgende keer zal ik meer mijn best doen.

Oh ja! Dit keer vergeet ik het niet: bedankt voor alle leuke berichten uit Nederland!!