Met vlag en wimpel

Afgelopen week was een zware week. Naast dat het echt heel erg warm was, zelfs de Surinamers zelf klaagden, had ik een zware stage. Het was wel erg leuk, voor mij dan.

Afgelopen dinsdag begon de pret. Om half tien gaat mijn mentor ziek naar huis. In overleg hadden we besloten dat ik de rest van de dag de klas zou draaien. Dit ging eigenlijk best goed, ik was wel tevreden. Woensdagochtend werd mij verteld dat Rob nog steeds ziek was en dat hij en het schoolhoofd alle vertrouwen in mij hadden. Dit betekende dat ik vandaag de hele dag alleen de klas heb gedraaid. Ik vind het wel leuk, kinderen gaan je dan echt zien als de juf, niet meer als iemand die een paar maanden langs komt en een paar lesjes komt geven. Ook donderdag stond ik er ‘alleen' voor.

Wanneer je echt hele dagen voor de klas staat merk je dat er echt punten zijn die beter of anders moeten/kunnen om het beter te laten draaien. Het zijn voornamelijk organisatorische dingen en dingen die echt heel erg voor de hand liggen.

Na deze week was ik wel echt kapot. Donderdagavond was ik dan ook heel erg moe. Gelukkig was het niet nodig te koken; we zouden pannenkoeken gaan eten bij Fabian (hij regelt af en toe een tripje voor ons). Samen met Carmen, Tuut en Nienke waren we uitgenodigd bij hem. Bij hem aangekomen waren Carmen, Tuut en Nienke er al. Ze hadden iets vast wat leek op slome cavia's, wat bleek: het waren puppy's van twee weken oud! Zo lief, echt te schattig. Ik heb mij al meerdere keren afgevraagd of het mogelijk is om een hond mee terug te nemen naar Nederland, dit was weer zo'n moment.

Een rondleiding, verscheidene cd's later hadden we nog geen pannenkoek op en hadden we de conclusie getrokken dat er toch wel erg weinig pannenkoekenmix was. Eenmaal de pannenkoeken op tafel had een ieder recht op anderhalve pannenkoek... Tsja, wij Hollanders eten stápels pannenkoeken... Hier dus niet, hier eten ze pannenkoeken als toetje, als hapje, maar niet als maaltijd. Aangezien we inmiddels gewend zijn aan de Surinaamsehoeveelheden van maaltijden was dit overheerlijke pannenkoekje niet genoeg om de hele avond nog door te kunnen. Dus we hebben nog even bij Naskip halve kippen en friet gehaald.

Na het pannenkoekenavontuur zijn we naar de Havana geweest. Het was leuk, niet spectaculair: het kan niet altijd feest zijn.

De bedoeling was om vrijdag hard aan school te werken, leervragen, onderzoek: allen hadden we grootse plannen. Uiteindelijk is hier weinig van terecht gekomen.

Om acht uur was ik wakker geworden, even een broodje eten en daarna een boekje gelezen. In mijn tuinstoel viel ik weer in slaap dus had ik besloten om in de hangmat verder te slapen. Dit slaapt prima, dus om half twee werd ik weer wakker, net als de rest. De rest van de dag was een pyjamadag.

's Avonds moesten we echter wel in actie komen. We moesten afdansen. Omdat onze dansleraar had gezegd dat we goed moesten eten, hadden we besloten om bij Zus&Zo te eten. Rosétje, Quiche, Prima te doen!

Om half acht begon de stress...Afdansen. Vol goede moed spelden wij onze nummers op en toen begon het wachten. Na drie ronden waren wij aan de beurt. Eerst Salsa, daarna Merengue. Nadat de muziek gestopt was had ik er geen vertrouwen meer in, ik vond het zelf erg slecht gaan. Ik dacht echt dat ik minstens drie nee-tjes zou hebben (je moet minstens drie van de vijf ja-tjes hebben). Eenmaal de uitslag opgehangen bleek dat ik het hartstikke goed gedaan had. Ik had zelfs vijf keer een ja! Ook had ik maar één kruisje. Je kon maximaal drie keer een kruisje hebben. Een kruisje kon staan bij partnerdansen, ritme en stijl. Bij mij stond er een kruisje bij stijl, dat betekent dat je netter moet dansen ofzo. Het zal allemaal wel, ik heb het gehaald en ga nu door met semi-1. De dansleraar zegt dat dit de reden is waarom hij zeven dagen per week danst...ik ben benieuwd!

Na het dansen nog een drankje en een potje tafelvoetbal met Jamaicanen door naar La Caff. Dit is dé plek op vrijdag. Ook hier kom je dezelfde mensen tegen als op donderdag in de Havana en zaterdag in de Zsazsazsu. Ik vond het niet heel spectaculair. Binnen is het klein en warm, duurt het lang voordat je je drankje hebt. Buiten sta je op straat. Je kan elkaar slecht verstaan en je kan er niet heel goed dansen. Net niets dus. Wie weet was het de verkeerde avond, het stond namelijk helemaal vol met Nederlandse mariniers of iets wat daarop lijkt. Nou, ik kan jullie vertellen, dat wij, Hollanders, onze naam ook hier in het warme, exotische, ritmische, gezellige vrolijke Suriname weer waargemaakt hebben...

Inmiddels is het zaterdagochtend, vandaag geen gat in de dag geslapen. Om acht uur naast mijn bed. De anderen liggen dan nog te slapen, dus even lekker rustig ontbijten en een boekje lezen op het balkon in het opkomende zonnetje... genieten.

Maar goed, ook het hardwerkende leven roept. Heb nog maar vijf weken stage, nog maar negen weken hier... te kort allemaal. Dus ik ga even bikkelen!